chapter twelve

- Nie, proszę, Niall- szepnęłam łapiąc Go za rękę.- Nie psuj tego, co jest pomiędzy Nami.
Horan chyba zrozumiał moje przesłanie zaciskając wargi w wąską linię. Widziałam jak spuszcza głowę i ściera dłonią pojedyncze łzy. Od początku wiedziałam, że jest bardzo wrażliwy. Przytuliłam się do Niego oplatając rękoma.
- Proszę, nie płacz w moje urodziny- szepnęłam mu do ucha.
Ups, wymsknęło mi się. Tylko Louis wiedział, teraz doszedł Niall.
- Dlaczego nic mi nie powiedziałaś?!- pisnął Horan gwałtownie wstając z kanapy.
- Niby po co?
- Nic Ci nie kupiłem!- krzyknął i złapał się za głowę. Podeszłam do Horana mocno go tuląc.
- Nie chcę żebyście mi dawali prezenty- powiedziałam cicho, a Niall łapiąc mój podbródek spojrzał głęboko w moje oczy. Szepnął coś cicho, nawet kiedy wytężyłam słuch nic nie usłyszałam. Pochylił głowę przejeżdżając dłońmi po moich policzkach. Stykaliśmy się czołami oddychając ciężko i wypatrując w swoich oczach własnego odbicia. Nie chciałam tego, co zaraz się wydarzy. Przecież miał zrozumieć!
- And being in your life is gonna change me- powtórzył po śpiewającym cicho w radiu Michael'u Buble. Z przejęcia zapomniałam o nawyku Horana, a mianowicie- codziennego włączania radia stojącego w kuchni. Nagle uśmiech zszedł mi z twarzy, zaczęłam analizować wypowiedziane zdanie przez Nialla. Nie, Panie Boże, błagam, tylko nie to.
- Lilie musisz... ups, przeszkodziłem Wam?- do mieszkania wszedł zziajany Zayn spoglądając na Nas z ciekawością.
- Nie. Coś się stało?- zapytałam, a Niall ze złości zgrzytnął zębami. Malik, dzięki Ci!
- Muszę Ci coś powiedzieć- złapał mnie za rękę i wybiegliśmy, prosto do Jego pokoju. Posłałam pytające spojrzenie unosząc do góry brwi.
- No co?
- Nic. Louis mnie poprosił żebyś na chwilę ze mną posiedziała, bo ma dla Ciebie prezent, który musi być w 
Waszym pokoju.
- Jaki prezent? Cholera, przecież mówiłam, że nie chcę nic od Was dostawać!
- Uf, to dobrze, bo nie zdążyłem Ci nic kupić- Malik odetchnął z ulgą, a ja zaśmiałam się głośno.

***

- Już mogę to ściągnąć?

- Pewnie- mruknął Zayn, który trzymał mnie za ramiona. Zdarłam z głowy czarną opaskę, którą wcześniej założył mi Malik i ciekawa rozejrzałam się po pokoju. Dobra Lilka, może oślepłaś, rozejrzyj się jeszcze raz. Nie ma nic poza Niallem, Zaynem, Lou i mną oraz meblami w pokoju. Kiedy już chciałam wyśmiać Tommo, coś  polizało mnie po nodze. Spojrzałam w dół i... zamurowało mnie.

- Kupiłeś mi Goldena?- pisnęłam głaszcząc szczeniaka. 

- Mówiłaś, że zawsze chciałaś psa, ale Twoja mama miała uczulenie- mruknął kucając obok mnie.

- Tak bardzo Ci dziękuję- szepnęłam mocno Go tuląc.- Jak jej damy na imię?

- Myślałem, że Lilianne.

Zaśmiałam się głośno posyłając Lou w pełni zażenowane spojrzenie.

- Serio?- uderzyłam się pięścią w czoło.- Uważam, że bardziej pasuje Louise.

- Czy ja Ci przypominam psa?!

- Owszem. Jesteś uroczy tak jak ona- mruknęłam uśmiechając się lekko. Wtedy kiedy Lou już chciał mnie pocałować przerwało nam chrząknięcie Nialla przez co odskoczyliśmy od siebie jak oparzeni. Spojrzałam na Louise skrępowana, a Louis zaśmiał się głośno, wstał i wyszedł z pokoju.
- Ugh... Lilie?
- Tak, Zayn?- mruknęłam rozwiązując z szyi suczki czerwoną kokardę.
- Jest jeszcze jedna sprawa.
- Mów, śmiało- uśmiechnęłam się lekko zaczesując grzywkę za ucho.
- Okay, ale nie tutaj- chłopak pomógł mi wstać z podłogi po czym zaprowadził mnie znowu do swojego mieszkania.
- Więc?
- Powiedziałem Louisowi, że spałem z Eleanor- mruknął opierając się o kremowy blat kuchenny.
- To chyba dobrze, no nie?- uśmiechnęłam się szerzej.
- Nie za bardzo. Tommo wcale się nie przejął, wręcz przeciwnie, zaczął się z nią chwilę potem obściskiwać...- Zayn mówił dalej, ale ja nagle przestałam go słuchać. Do oczu napłynęły mi łzy, szeroki uśmiech został zastąpiony smutną podkówką, ręce zacisnęłam w pięść żeby tak mocno nie drżały. Przymknęłam powieki i wzięłam trzy głębokie oddechy, po czym wybiegłam z mieszkania. Łzy w oczach idealnie rozmazywały mi obraz przed sobą, więc oparłam się o chłodną windę pozwalając swobodnie im płynąć po policzkach.
- Trzeba to zakończyć- szepnęłam ścierając wierzchem dłoni słonawy płyn.-Nie wytrzymam już.
Wbiegłam jak oparzona do mieszkania Lou i Hazzy, modląc sie w duchu żeby nikogo oprócz Tommo nie było. Chłopak stał w kuchni szukając czegoś w szafce.
- Eleanor, to Ty?!- krzyknął radośnie.- Nie wiesz może gdzie jest Rozmaryn?!
- Nie, nie wiem- warknęłam stając w progu kuchni, a Louis słysząc mój głos uderzył się o blat chcąc szybko wstać.
- Ja...
- Nie, nie tłumacz się! To ja byłam głupia i naiwna, bo pomyślałam, że naprawdę coś do mnie poczułeś i postanowiłeś specjalnie dla mnie zerwać z tą lafiryndą!- znowu łzy zaczęły strumieniami lać po moich policzkach, lecz nie zwracałam na to większej uwagi.- Dlaczego w ogóle zwróciłeś na mnie uwagę?
- Posłuchaj, ja...
- Nie będę Cię już więcej słuchać!
- Ale...
- To koniec, Louie- szepnęłam, po czym wyszłam z mieszkania puszczając mimo uszu krzyki Tommo. Teraz wiedziałam co zrobić. Muszę to zrobić, więcej już nie wytrzymam.

***

- Na pewno nie chcesz jechać z Nami?- zapytał mnie Niall, który mocno mnie do siebie tulił.

- Nie, dam sobie radę- uśmiechnęłam się lekko, klepiąc Go po plecach. Horan westchnął cicho, pocałował mnie w czoło i wsiadł do busa. Pomachałam im jeszcze jak odjeżdżali po czym pobiegłam z powrotem do mieszkania Nialla. 

Nie miałam wiele czasu. Zaledwie trzy godziny na zorganizowanie tego wszystkiego. W przedpokoju powitała mnie radosnym szczeknięciem Louise i po chwili we dwie stałyśmy w sypialni nie wiedząc za co się zabrać. 

- Dobra, Lilie, dasz radę- powiedziałam cicho i wyciągnęłam z walizki ten zestaw ciuchów. Złożyłam w kostkę dres Hazzy i bluzę Nialla kładąc je na łóżku. Zamknęłam walizki chowając do jednej kosmetyczkę, mój szkicownik i ołówek. Walizki i pokrowiec z gitarą zaciągnęłam do przedpokoju. Weszłam do kuchni, usiadłam przy stole i wyciągając dwie kartki, zaczęłam pisać. 

Louisie, 

Musiałam to zrobić. Nie chcę żebyś widział jak bardzo mnie ranisz. Obiecaj mi coś, dobrze? Proszę, nie zapomnij o tym, co do mnie czułeś wtedy w nocy, okay? Nie zapominaj o wszystkich ,,Naszych'' wspólnych chwilach. Wiedz, jak bardzo Cię kocham. To Ty jesteś tym jedynym. Nie szukaj mnie, bo to będzie zbędne. Jeszcze raz dziękuję za Louise, w zamian za nią, ja mam coś dla Ciebie.

Twoja na zawsze, 

Lilie.

Otarłam opuszkami palców mokry papier od moich łez, po czym złożyłam ją na pół i zaczęłam pisać drugą.

Kochani, 

Przepraszam, że to zrobiłam. Zapewne czytacie ten list, jak już się zorientowaliście, że nigdzie mnie nie ma. Musiałam to zrobić z pewnych, bardzo ważnych powodów. Może kiedyś Wam powiem. W każdym bądź razie, zdecydowałam się na to z ogromnym bólem serca i myślą, że prawdopodobnie już nigdy się nie spotkamy. Każdego z Was pokochałam na własny, magiczny sposób. Nie zapomnijcie o mnie, dobrze?

Wasza Lilie

Drugi list odłożyłam na stolik w salonie, a pierwszy, ten dla Lou postanowiłam położyć na Jego łóżku, razem z łańcuszkiem i zawieszoną literką ,,L''. Przed wyjściem poprawiłam jeszcze makijaż i zakładając okulary zapięłam Louise smycz, złapałam za walizki, pokrowiec nałożyłam na ramię i jakoś wyszłam z mieszkania. Na dole poprosiłam recepcjonistkę, jak się okazało ma na imię Michelle, aby zamówiła mi taksówkę, pożegnałam się z Nią i wyszłam na świeże powietrze. Spojrzałam na zegarek. Cholera, jeszcze tylko piętnaście minut. 

Po dziesięciu przyjechała moja żółta taksówka, kierowca pomógł mi schować walizki, a gdy zapytał się gdzie jedziemy, poprosiłam, żeby zawiózł mnie do jakiegoś taniego hotelu, obok centrum. W czasie jazdy zadzwoniłam do mamy.

- Lilka?- odebrała po trzecim sygnale.

- Tak... mamo, słuchaj, powiesz tacie, żeby mi przelał pieniądze na moje konto?- wspominałam już, że moi rodzice mają wielką firmę nieruchomości?

- Dobrze. Tylko powiedz mi, co się stało?

- Ugh... za długo by opowiadać, a pamiętaj, że rozmawiamy w roamingu- uśmiechnęłam się lekko. 

- Okay. Kocham Cię, pa.

- Ja Ciebie też. 

Następnie zadzwoniłam do Leny i poprosiłam żeby przyjechała trochę później, aż wreszcie znajdę sobie mieszkanie i jakąś pracę. 

- To tutaj- powiedział taksówkarz, a ja mu zapłaciłam i wysiadłam. 

I co ja teraz zrobię? Nie przeżyję bez mojego One Direction. 

~*~

bumburumbum, zjebany rozdziałik, przepraszam, ale on jest najgorszy z całego tego opowiadania. 

dziękuję bardzo za ponad trzynaście tysięcy wejść (jezu, kto te wypociny czyta? :o) i uwaga, uwaga... 31 komentarzy! PARTY HARD. 

rozdział mimo, że okropny dedykuję Żance z Facebooka. :) xx 

+ laski z odpowie: rozwalacie system! :D

++ ASK ME