chapter thirteen

Wbiegłem do swojego pokoju chcąc się upewnić czy nie ma w nim Lilie. Wróciliśmy piętnaście minut temu, a po dziesięciu zorientowaliśmy się, że nigdzie nie ma dziewczyny. Wiedziałem, że to moja wina. W jej oczach już jestem skończony, na pewno. 
Rozejrzałem się po pokoju, a widząc na łóżku złożoną kartkę podszedłem i przejechałem wzrokiem po kartce. Czytając drugie zdanie upadłem na kolana i czytałem dalej, nie zważając na łzy moczące biały papier.
Moja. 
Na zawsze. 
Upuściłem kawałek papieru na podłogę, tym samym chowając twarz w dłoniach. Jak mogłem do tego dopuścić? Dlaczego nie rzuciłem Eleanor?! 
Proszę, niech cofnie się czas. 
Błagam. 
Bez Lilki nie przeżyję, nie będę miał dla kogo. Mój świat legnie w gruzach, straci swoje kolory, UMRZE. Jak ja właśnie teraz. Jak moje serce właśnie teraz. 
Kocham Ją. 
Ktoś wszedł do pokoju. Nawet nie otworzyłem oczu chcąc sprawdzić kto to. ,,Ktosiek'' klęknął obok mnie i mocno mnie przytulił. Męskie perfumy Playboy'a. Harry. Zdecydowałem się Go objąć w pasie mocząc łzami Jego ramię. Nadal nie mogłem uwierzyć, że Lilka już nie wróci. Już nie będę miał kogo pocałować, tak jak ją. Wszystko wraz z Nią znikło. Dziewczyna tak bezczelnie i egoistycznie zabrała mi moją duszę. 

***

Dziś mija dokładnie tydzień odkąd odeszłam. Wiecie co mam na myśli. Niestety, ale nadal tkwię w hotelu, jednak znalazłam sobie pracę. Tak, pracuję. W niewielkiej herbaciarni o wdzięcznej nazwie ,,Valerie''. Znajduję się w samym sercu Londynu. Szefową jest 80- letnia staruszka, która nie bacząc na moje zerowe doświadczenie w zawodzie kelnerki i sprzedawcy, po prostu mnie zatrudniła. Powiedziała, że to nic trudnego. Mam taką nadzieję i że żaden z chłopców nie wejdzie do herbaciarni, a już na pewno nie Louis. 

Pewnie jesteście ciekawi, czy jeszcze o mnie pamiętają. Owszem. Dzień w dzień, od tygodnia, dostaję mnóstwo wiadomości tekstowych, po dwieście nieodebranych połączeń. Nie pomaga mi to w zapomnieniu o kimś takim jak One Direction. W Londynie to i tak niemożliwe. Nawet u mnie w pracy raz po raz leci ,,What makes you beautiful''. 

I can't forget you when you're gone. You're like a song. 
Szybko wyłączyłam mojego iPod'a i rzuciłam nim o ścianę. Mam nadzieję, że się nie zepsuł. Cholerne piosenki o miłości. Od dziś słucham Techno.
Chcę do Nich wrócić.
Chcę do Louis'a.
Ale nie mogę.
Niech czas się cofnie.
Wstałam, ubrałam się, wyprostowałam włosy i wyszłam z domu śpiesząc się na drugą trzydzieści po południu, do pracy. Obiecałam sobie w duchu, że gdy tylko wrócę, wyjdę na spacer z Louise. Przechodząc obok małych kiosków dostrzegłam nagłówki kilku gazet.
,,One Direction odwołało trasę koncertową po Ameryce!''
,,Zespół szaleje!'' 
,,Jaki jest powód przeniesienia trasy koncertowej One Direction po Ameryce?'' 
,,Tajemnicze zniknięcie dziewczyny Niall'a Horan'a. Czy to ona spowodowała odwołanie wielkiej trasy koncertowej?''
Ten chyba był najlepszy i szokujący:
,,Głośne zerwanie Louis'a Tomlinson'a z Eleanor Calder! Szczegóły na stronie 23'' 
Odłożyłam wszystkie gazety na swoje miejsce mając w głowie tylko jedno słowo.
Zerwali.

***

I'm here without you baby, but you're still on my lonely mind.
Wybiegłem z pokoju prosto do pomieszczenia, gdzie znajdował się Harry i Jego cholerna wieża. Z hukiem otworzyłem drewniane drzwi, podszedłem do odtwarzacza wyłączając Go z prądu. 
- Wreszcie raczyłeś wyjść z pokoju- mruknął niewzruszony Harry na nowo włączając wieżę. 
- Harry, do jasnej cholery, wyłącz to- powiedziałem cicho czując zbliżające się łzy. 
- Louie, musisz w końcu wstać na nogi, przestać obwiniać się za odejściem Lilie, to był Jej wybór. Nikt z Nas nad tym nie panował.- Styles podszedł do mnie i mocno objął.- Powiedz mi, dlaczego nie potrafisz zapomnieć o dziewczynie Niall'a?
Po tych słowach tam, gdzie powinno być moje serce właśnie coś się złamało. Uderzyła we mnie fala gorąca, a w głowie miałem tylko pustkę. Na nowo zacząłem płakać, więc odwróciłem się do Hazzy plecami żeby nie widział moich łez. 
- Mówiłem Ci, żebyś wyłączył to cholerstwo- warknąłem chłodnym tonem i wyszedłem z pokoju. Wróciłem z powrotem do siebie zamykając drzwi na klucz i położyłem się na łóżku. Z szuflady od szafki nocnej wyciągnąłem naszyjnik z małą literką i powiesiłem Go sobie na szyi. Zajrzałem ręką jeszcze raz tak długo, aż wreszcie napotkała zgniecioną i pofalowaną kartkę. 
List Lilie.
Coś, co zawsze będę miał przy sobie. Coś, co nigdy nie pozwoli mi sobie wybaczyć, że właśnie tak postąpiłem. Nie zważając na wibrujący telefon, który informował, że ktoś właśnie do mnie dzwoni, zacząłem kolejny raz czytać krótkie pożegnanie. Przejeżdżałem palcem po każdym napisanym słowie, a łez wciąż przybywało. Co teraz będzie? Wyjechała z powrotem do Polski? Niall ma z Nią jakiś kontakt? 
Pewnie nie. Horan z tego co wiem od Hazzy też jest załamany. Przestał jeść. 
Niczym robot złapałem za telefon chcąc odruchowo sprawdzić kto dzwonił. Znowu ta sama osoba. Eleanor od pięciu dni zaśmieca mi moją skrzynkę żałosnymi wiadomościami i nieodebranymi połączeniami. Poczty głosowej wolałem nie sprawdzać. Chyba nadal nie może zrozumieć, że to już koniec. Kochałem ją, jednak nie tak bardzo jak Lilie. To się chyba teraz nazywa miłością od pierwszego wejrzenia. Wierzyłem, że już na zawsze będzie moja. Ona i jej ciepły uśmiech, którym tak często mnie obdarzała. 
Przewróciłem się na bok przymykając oczy, starając się odtworzyć twarz Lilki w mojej głowie. 

***

Siedząc w pociągu, który sprawnie dowiezie mnie na miejsce pracy, wyciągnęłam kopertę z wywołanymi zdjęciami. Widząc każde z nich na mojej twarzy widniał szeroki uśmiech, a jakaś nastolatka siedząca obok mnie, widząc zdjęcia wytrzeszczyła oczy i wpatrywała się we mnie. Udałam, że tego nie widzę. 

Schowałam je z powrotem widząc, że pociąg zbliża się do stacji. Wysiadłam po kilkunastu minutach. 

Wyszłam z metra wraz z tłumem ludzi spieszących się do pracy. 

Weszłam do herbaciarni z szerokim uśmiechem, witając Clarie, moją zmienniczkę. 

- Hej- uśmiechnęła się i weszła na zaplecze, a ja razem za nią. Przebrałam się w służbową jasnoróżową koszulkę, czarne rurki i czarne baleriny. Stanęłam za ladą czekając na dziewczynę, która dziś też miała na drugą trzydzieści. Wbiegła zdyszana po piętnastu minutach. 

- Lilie, błagam, tylko nic nie mów szefowej!- podbiegła do mnie składając ręce w geście modlitwy. 

- Nie ma sprawy, Hope- uśmiechnęłam się lekko klepiąc ją po ramieniu. Dziewczyna posłała mi pełne wdzięczności spojrzenie i poszła się przebrać. 

- Okay, Ty weź notesik i idź do klientów, a ja stanę na kasie- powiedziała jak tylko przyszła, a ja pokiwałam głową na znak zgody. W głowie wciąż miałam obraz uśmiechającego się przez sen Lou, którego ogrzewało poranne słońce, dlatego też idąc do jednego ze stolików, wpadłam na jakiegoś chłopaka. Już miałam przeprosić, kiedy podniósł na mnie wzrok.

- Niall?!- wykrzyknęłam przerażona przykładając rękę do ust czując zbliżające się łzy. 

Nie, to niemożliwe.

To nie może być on.

~*~

Jest trzynastka. Co o niej myślicie? Mi się tam podoba :) 

Szkoda, że tak mało komentarzy pod poprzednim rozdziałem... :'( 

MOGŁABYM WAS PROSIĆ O REKLAMĘ MOJEGO OPOWIADANIA? PRZECIEŻ TO NIC NIE KOSZTUJE, TAK SAMO JAK DODANIE JEDNEGO KOMENTARZA, A TAK BARDZO CIESZY... :')